Czterdziesta rocznica zgonu Eugeniusza Kwiatkowskiego skłania do refleksji nad życiem i pracą tego człowieka. Kwiatkowski wchodził w skład ostatniego, najściślejszego kierownictwa politycznego przedwrześniowej Rzeczypospolitej i był jednym z największych działaczy gospodarczych w całej historii Polski. Twórca Gdyni i polskiej floty handlowej, Mościc i fabryk Warszawskiego Okręgu Przemysłowego, COP-u i Stalowej Woli – w ciągu ośmiu lat pracy w rządzie zdołał odmienić oblicze polskiej ziemi, zintegrować wewnętrznie i umocnić zewnętrznie młode, niepodległe państwo. Był gospodarczym wizjonerem: jego snute przed wojną plany rozwoju kraju sięgały połowy lat pięćdziesiątych. Po wojnie stał się zaś pionierem zagospodarowania nowego polskiego wybrzeża. Niewielu było w historii Polski działaczy gospodarczych, którzy – przy wszelkich wnoszonych ówcześnie krytykach i wątpliwościach – cieszyliby się za życia tak powszechnym uznaniem. A równocześnie był Kwiatkowski Wielkim Łącznikiem: jego życie spinało w całość autonomię galicyjską z gospodarką Królestwa Polskiego, niepodległe państwo i jego niezależną ekonomikę z Polską podbitą przez Moskwę, PRL z diasporą powojennej emigracji. Dodajmy wreszcie do tego jego renesansową wszechstronność zainteresowań, owocującą dziesiątkami książek i artykułów, łącznie z imponującymi, wciąż nie dość ocenionymi syntezami z historii nauki i ekonomii. Był Kwiatkowski jedną z najciekawszych postaci polskich dziejów XX wieku, prawdziwym „człowiekiem-Polską” niedawno minionych czasów. 

                                                                                                                                                                                                                            Ze wstępu